Meer lezen?
Kies rechts in het menu het volgende verhaal over solidariteit dat u wilt lezen of ga terug naar de overzichtspagina.
Het verzekeren van schade is in Nederland goed geregeld. Er is een flink aantal aanbieders. Commerciële, onderlinge, groot, klein, regionaal, landelijk, internationaal, noem maar op. Daarnaast is er het Verbond van Verzekeraars die de branche met politiek en wetgeving integreert. En als een risico te groot is voor 1 verzekeraar of de verzekeraars willen het risico niet hebben is er “de Vereende” die zich bezighoudt met risico’s die onverzekerbaar lijken en met onverzekerde of bijzondere schades.
Ondanks dit fraaie model zijn er fundamentele wijzigingen in de branche gaande (waaronder fintech, gedrag, distributie, communicatie) en is het vertrouwen in verzekeraars nog steeds niet goed. Met deze wijzigingen wordt de kern van verzekeren geraakt: een onzeker voorval dat door een vorm van solidariteit met kansberekening wordt gefinancierd. Als medeoprichter van Fairzekering (eerste rijstijlverkering in Nederland die werkt met het online meten van gedrag) krijgen we vaak het verwijt solidariteit te ondermijnen. Onze reactie is altijd dat we “bewust onveilig gedrag” uit het premiemodel halen en daarmee dus ongewenste solidariteit uit het model halen. Daarmee creëren wij een eerlijkere premie, vandaar de naam “Fairzekering”.
Deze ontwikkeling, dat steeds meer (gedrag) te meten is, betekent dat een aantal zaken minder onzeker zijn. En daardoor ook eigenlijk niet meer onder de definitie van verzekeren vallen. Daardoor komt de ethische discussie (waaronder privacy) op gang. Zeker in het geval van zorgverzekeraars die bijvoorbeeld met DNA profielen willen werken. Laat ik daar glashelder in zijn; mijn mening is dat een maatschappij (regering) hier kaders moet stellen waarbinnen op solidariteit (bijvoorbeeld uit belastingen of premies) wordt gefinancierd. Buiten die grenzen is ruimte voor (commerciële) verzekeraars.
Los van ethische discussies betekent meer weten, meten of kunnen weten dat voor een aantal zaken de prijs van het risico veel beter bepaald kan worden. Daardoor kan een activiteit ophouden om, of een beperkter onzeker voorval zijn. Als iemand door gemeten rijgedrag statistisch een kans heeft van > 95 % dat hij binnen 5000 km een schuldschade veroorzaakt, dan wil je die schade niet laten subsidiëren door een bewust anticiperende veilige rijder waar die kans < 5 % is.
Aan de ene kant zien we dus minder onzekere voorvallen die minder ruimte bieden voor verzekeraars. Als daarbij individuen niet verzekerbaar zijn, dan is het een keus of dat binnen de verplichte (wetgeving) solidariteit valt of dat het binnen het kader van “de Vereende“ wordt opgenomen en indirect door de gezamenlijke verzekeraars wordt opgelost. Aan de andere kant denk ik dat er steeds meer onzekerheid in onze maatschappij komt met nieuwe risico’s als cyberrisico’s en nanotechnologie. De rol van verzekeraars kan ook verschuiven naar mogelijk maken of als serviceverlener met verzekeren als component.
Schade verzekeren voor Particulieren is ooit ontstaan toen boerengemeenschappen elkaar bij brand solidair hielpen. Deze vorm van solidariteit werd gekenmerkt door elementen van kennen en vertrouwen. Op het gebied van preventie hield iedereen elkaar echt goed in de gaten. Verzekeren is doorontwikkeld naar het kans berekenen van risico op schade.
Daarbij wordt steeds verder gedifferentieerd. Het elkaar kennen aspect is steeds verder weggezakt. En bij een groep van 1 is er geen solidariteit.
Naar de toekomst moeten verzekeraars volgens mij rekening houden met bovenstaande. En hun activiteiten opnieuw invullen. Dat kunnen ze doen vanuit kaders als relevantie, kennen, gewenste solidariteit, serviceproposities en nieuwe risico’s. Het spel van verzekeren krijgt een andere rol dan dat we de afgelopen decennia hebben gezien. Maar het geeft wel de mogelijkheid om (weer) meer relevantie voor mensen, zekerheid en vertrouwen te geven en krijgen. Een aantal zaken zal wegvallen. Nieuwe mogelijkheden blijven ontstaan. En lijkt een risico onverzekerbaar of heel ingewikkeld? Dan is er naast de overheid binnen het fraaie Nederlandse verzekeringskader nog altijd de “Vereende“ solidariteit.
Hans Gerritsen heeft Bedrijfseconomie en Informatiemanagement gestudeerd en werkte 25 jaar in de verzekeringsindustrie, waaronder 10 jaar als directeur Schade van AEGON. Hij is medeoprichter van Chipin en Fairzekering. Fairzekering heeft Usage Based Isurance in NL geïntroduceerd. Met Chipin worden diensten geleverd aan verzekeraars en andere bedrijven op gebied van gedrag, autoinfo, locatiebased services en toepassingen met sensortechnologie.
Kies rechts in het menu het volgende verhaal over solidariteit dat u wilt lezen of ga terug naar de overzichtspagina.